środa, 22 października 2014

Dzieci - ptaki


    Piątek - szaro, zimno, mokro i ponuro. Kiedy zobaczyłam, co się dzieje za oknem, wszelka chęć do wychodzenia z domu schowała się w najdalszy kąt mojego mieszkania. Koniec tygodnia i taka pogoda…! Stwierdziłam, że może jak wyjdę to i odrobina słońca też się znajdzie.
I znalazła się, w samym sercu dzielnicy Bronowice, tj. w domu kultury, gdzie po raz kolejny odbył się warsztaty teatralne, w których uczestniczą dzieci z klasy IIIA SP NR 31 im. Lotników Polskich w Lublinie.

   Celem warsztatów jest wspólna praca nad spektaklem pt. ”Ptasie radio”,  do znanego i lubianego wiersza. Przypomnę, że scenariusz i tytuł nie są przypadkowe. Chodzi o nazwy ulic dzielnicy Bronowice i jej okolic, które wprost wpisują się w dzieło Juliana Tuwima. I znalazła się,w samym sercu dzielnicy Bronowice, tj. w  domu kultury, gdzie po raz kolejny odbyły się warsztaty teatralne, prowadzone przez Kasię i Adriana z uczniami ze Szkoły Podstawowej nr 31 w Lublinie.

    Warsztaty rozpoczęły się krótką rozgrzewką, bo jak wiadomo, przed każdym działaniem trzeba ciało obudzić i pobudzić. Pomimo przedpołudniowych godzin, nikt nie wyglądał na zaspanego, a i ja nie czułam nawet potrzeby wypicia kawy. Następnie uczestnicy zagrali ptasie „Memory” (ornitologiczna wariacja na temat znanej gry pamięciowej). Gra okazała się tak bardzo wciągająca, że konieczne było rozegranie kilku rund. Sądzę, że będzie to "must have" każdych kolejnych warsztatów. Dalej była już tylko praca, praca i jeszcze raz praca! 
Jak wiadomo, najniewdzięczniejszą rolą każdego reżysera jest przydział ról. Jest to zadanie tym trudniejsze, im zdolniejsi i fajni są aktorzy. Z tego miejsca ogłaszam, że za nic w świecie nie zamieniłabym się z Adrianem i Kasią, którzy musieli tego przydziału dokonać. Obeszło się bez łez i krwi, więc chyba jest sukces. Zatem, wszystkie wróble, zięby, pliszki, słowiki, sowy, dzierlatki zabrały się za wspólne czytanie scenariusza. I tu kolejna trudność, no bo jak tu się szybko przestawić, kiedy całe życie mówią na człowieka np. "Maciek", a teraz krzyczą "Wróbel, teraz Ty!".  Ja już dzisiaj wiem, widząc ich zapał i radość, że efekt końcowy będzie niezapomniany zarówno dla widzów, jak i twórców. Nie mogę się go zresztą doczekać.
    Porozmawiałam z kilkoma naszymi aktorami i jak się dowiedziałam, nie jest to ich pierwszy wspólny spektakl, zatem z tremą i zdenerwowaniem radzą sobie świetnie. Bardzo zazdroszczę. Uwielbiają przychodzić na zajęcia, spędzać ze sobą czas i twórczo go wypełniać.  Z takimi aktorami chciałby pracować niejeden reżyser, naprawdę.

   Wyszłam z warsztatów naładowana pozytywną energią i uśmiechem na twarzy. Od razu też świat nabrał kolorów i mój piątek był uratowany. Trzymam kciuki za naszych „małych aktorów” i czekam na kolejną próbę.
A póki co krótki film: https://www.youtube.com/watch?v=geDIxGuNtMw
oraz garść zdjęć














Pozdrawiam
Basia



Brak komentarzy:

Prześlij komentarz