Teatr to dla Adriana pasja i styl życia. Jest aktorem i reżyserem w Teatrze Realium. Prowadzi warsztaty teatralne w oparciu o różne metody i techniki. Dotychczas współpracował z zawodowymi aktorami jak i ludźmi którzy chcą się dobrze bawić i rozwijać poprzez teatr.
Adrian będzie pracował z uczniami SP Nr 31 w Lublinie. Zadaniem grupy będzie stworzenie podczas warsztatów teatralnych spektaklu ulicznego nawiązującego do ulic znajdujących się w tej części naszej dzielnicy. Jest to iście dendrologiczno - ornitologiczne wyzwanie, gdyż dotyczy ulic m.in. takich jak: Akacjowa, Bukowa, Czereśniowa oraz: Żurawia, Jastrzębia, Sokola, Sowia, Puchacza, Łabędzia, Szczygla, Pawia. Ulice te znajdują się zarówno w dzielnicy Bronowice, jak i na sąsiadującym z nią Kośmiku, który to zajmuje obszar obejmujący tereny położone po prawej stronie ulicy Władysława Kunickiego i rzeki Czerniejówki, ograniczone od wschodu ulicą Droga Męczenników Majdanka, a od północy linią kolejową wiodącą do Chełma.
Nazwa dzielnicy wywodzi się od Michała Kośmińskiego, właściciela dóbr stanowiących część dzisiejszego Kośminka. Dzielnica Kośminek powstała na terenie wyodrębnionym z gruntów wsi Bronowice (o tej dzielnicy też dzisiaj poczytacie). Początkowo przemysłowa, ulokowana poza granicami miasta i obejmująca włości należące do Michała Kośmińskiego. Wybudował on w roku 1861 r. młyn parowy zajmujący kwartał między ulicą Długą, ówczesną Mostową (obecnie Garbarską) i rzeką Czerniejówką. Obok młyna Kośmiński zamierzał założyć wzorcową osadę robotniczą, która miałaby obejmować obok kilku zakładów przemysłowych także domy robotników i oficjalistów oraz park miejski. Planów tych nie udało się zrealizować z powodu bankructwa przemysłowca. Dzielnica ta została włączona w granice administracyjne miasta Lublina w dniu 15 października 1916 r.
Największy rozwój dzielnicy przypadł na 1 ćw. XX w.Wprawdzie młyn zlikwidowano a nowi jego właściciele Zylberowie urządzili na tym miejscu gorzelnię. Działała tutaj również garbarnia Luchta i Rubinsztajna oraz suszarnia cykorii Frajtaga. W 1901 r. zamożny przemysłowiec żydowski, Sender Zylber wybudował przy ulicy Mostowej (dzisiejsza Garbarska), Fabrykę Wódek i Likierów "Kośminek". W tym nowoczesnym i zelektryfikowanym zakładzie produkowano koszerną wódkę, tzw. pejsachówkę (funkcjonowały do II wojny światowej). Ponadto w październiku roku 1927 firma Ulen rozpoczęła przy ulicy Długiej budowę pierwszej elektrowni w Lublinie, którą została zamknięto1 marca 1993 roku, aktualnie budynkach jakie pozostały mieszczą się biura.
Zabudowa dzielnicy uniknęła przekształcenia w nowoczesne w latach PRL-u osiedla z tzw. wielkiej płyty. Wynikało to z bardzo chaotycznej pierwotnej zabudowy jak i trudności wynikających z położenia tego terenu, rozmieszczonego w znacznej części na wzgórzu. Dzisiejszy Kośminek to mieszanka pojedynczych wieżowców i bloków oraz licznych domków pamiętających jeszcze czasy przedwojenne.
Po drugiej stronie Drogi Męczenników Majdanka znajduje się dzielnica Bronowice (gdzie przeważają ulice ptasie). Przyjmuje się, że nazwa Bronowice jest nazwą patronimiczną i pochodzi od słowa Bron, będącego imieniem skróconym z pełnego, dwuczłonowego imienia Bronisław. Inne hipotezy dotyczące pochodzenia tej nazwy to: od imienia Bruno lub nazwy osobowej Brun, ponieważ była ona dawniej zapisywana także jako Brunowice, jako oznaczenie miejsc usytuowania zapór w postaci bron będących urządzeniami obronnymi ("brona" - opuszczana krata, zagradzająca bramę).
Bronowice początkowo stanowiły wieś leżącą na prawym brzegu Bystrzycy, którą w roku 1342 król Kazimierz Wielki sprzedał za 140 grzywien praskich wójtowi Franczkowi. Osada była własnością kolejnych wójtów lubelskich aż do 1504 roku, gdy od synów Stanisława Morsztyna odkupiła ją rada miejska Lublina. W posiadaniu miasta Bronowice były do roku 1755, kiedy to wieś sprzedano w celu pokrycia długów miejskich Antoniemu Ludwikowi z Bończy Bonieckiemu. Trzy lata później ponownie wróciła do Lublina. W 1822 r. osada została wydzierżawiona wieczyście (najpierw A. Makarewiczowi, następnie rodzinie Chruścielewskich), a w roku 1864 miasto zrzekło się do niej prawa własności. Ostatnimi właścicielami folwarku byli Sachsowie, który należał do nich do dnia 15 października 1916 r. Od tego dnia wieś włączono w granice administracyjne miasta Lublina.
Na terenie wsi Bronowice od najdawniejszych czasów istniały kopalnie kamienia wapiennego tzw. Wapniaka. Jego wydobyciem i wypalaniem w piecach zwanych wapiennikami zajmowała się ludność osady.
Bronowice słynęły również z doskonałej źródlanej wody o własnościach leczniczych. W 1811 r. P. Baliński wystawił przy ulicy Bronowickiej, nad rzeką Czerniejówką, łazienki dla użytku publicznego. W roku 1869 Emeryk Chruścielewski urządził Park na Bronowicach. Został on przejęty w roku 1875 przez miasto i urządzony według projektu technika miejskiego Aleksandra Zwierzchowskiego. Park ten, zwany Foksal od nazwy kawiarni stojącej na jego skraju, stał się jedną z największych atrakcji Lublina.
Na II poł. XIX w. przypada znaczny rozwój przedmieścia pod względem przemysłowym. Bezpośredni wpływ na ten stan miało otwarcie w roku 1877 linii kolejowej zapewniającej połączenie Lublina z Warszawą i Kowlem. Największym z powstałych tutaj zakładów były Zakłady Mechaniczne E. Plage i Laśkiewicz, wybudowane w latach 1899 - 1902. W roku 1935 uległy one przekształceniu w Lubelską Wytwórnię Samolotów.
Po II wojnie światowej doszło do zahamowania rozwoju dzielnicy pod względem przemysłowym jak i reprezentatywnym. Jedynym większym zakładem na tym obszarze były Lubelskie Zakłady Naprawy Samochodów, które usytuowano na terenie należącym niegdyś do fabryki E. Plage i Laśkiewicza. Także budownictwo mieszkaniowe nie podlegało takiemu rozwojowi, jak w pozostałych częściach miasta. Wyjątek stanowiły trzy duże osiedla ulokowane na terenach byłego lotniska oraz na gruntach przyległych, a mianowicie: ZOR Bronowice I wybudowane w latach 1954-1956 i Bronowice II i III powstałe w latach 1956-1969. Ponieważ jednak obszar ten należy częściowo do dzielnicy Majdan Tatarski, przyjmuje się niekiedy, że powyższe osiedla znajdują się już na jej terenie a nie na Bronowicach. Dzielnica Bronowice uniknęła zatem większości przemian jakim poddawane było miasto w myśl założeń przyjętych za czasów PRL-u, zachowując tym samym w znacznym stopniu swój podmiejski charakter.
Basia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz